Er vi på rett veg?

Eg tek det i meg, eg undrar...kvar vil dette ende hen? Eg står på eit kjøpesenter i desember, pose på pose med varer er på veg ut dørene,..stressa småspringande foreldre med eit haleheng av sure ungar på slep..., småsvette karar som ser visakortet bli raudglødande, sånne som meg som virrar omkring i ubestemmeleg retning undrande på kva ein skal finne på i år...

Det er noko med det, JUL..., ordet har liksom eit sus av forventning over seg, og det trur eg dei aller fleste av oss har, vi har litt forventning til Juletida. Men kva er det eigentleg vi forventar, eller vil at desse dagane skal vera?

Desember har vorte den store handlemånaden, julegåver er no greit nok, men desse store butikkjedene har vist bestemt at det meste du har av elektronikk og slikt i heimen er gammalt og umoderne, og at du er tulling om du ikkje kjøper det aller siste, og du må i alle fall kjøpe det til jul må vite.

Heile hausten har ein gjerne jula som ei gulrot å sjå fram til, for då skal vi kvile oss, ta livet med ro og bygge opp overskot til å møte ein mørk og kald januar, men vert det slik? Tja, for nokon kanskje, dei som har lært seg kunsten.... Dei aller fleste i dagen samfunn startar allereie tidleg i desember med å bygge opp stress og heise skulderblada opp under øyra, siste veka før jul greier dei knapt puste, og når julaftan kjem og ribba kjem på bordet er dei så gåen at dei mest har lyst å legge seg. Det er vel ikkje slik det skal vere?

Julefeiringa er sterkt prega av tradisjonar,og ting skal vere som det alltid har vore, og aller helst som det var når vi var små,... kven huskar ikkje ein julaftan formiddag som aldri tok slutt, mandelen i grauten ein aldri fekk, og klokka som aldri vart fem?

Men når lukta av dampa fåreribbe endeleg dukka opp på kjøkkenet, og mor dekka langbord i stova, viste vi middagen straks var klar. No var det vel eigentleg ikkje maten vi venta på? Vi gjekk alltid rundt juletreet, song etter song, runde på runde, det tok liksom ikkje slutt, for hadde vi ikkje gløymt ein song kanskje?

Så var det sjølve finalen då, eit berg av pakkar i alle former og storleikar,skal tru om den store der er til meg?

Slike kveldar sovnar ein med eit smil om munnen, godt fornøgd med alle dei flotte tinga ein har fått, av både brukelege og ubrukelege ting. Juledagsmorgon...ein av dei beste morgonane for heile året, vaknar og lurer på om gåvedrysset kvelden før var berre ein draum, mor lagar til ekstra god frukost medan ein kikar gjennom sine nye eigendelar.... Slik var det før, eller i alle fall då eg var yngre. Kanskje er det noko av dette vi gjerne vil at jula skal vere?

No er det berre nokre få dagar til Julaftan, så senk skuldrane, du rekk det meste i år også, ta deg tid til å kjenne på julestemninga, det er ingen krise om øverste hylla ikkje er vaska, eller om juletreet står litt skeivt på foten. Det er praten rundt frukostbordet og slekts diskusjonen under middagen du huskar, det er ingen som tel kake sortar under juleselskapet, for det er den gode kommentaren og gjensynet med slekta du tenkjer på i ettertid.

Så folkens, ha ei aldeles strålande jul, og det du ikkje rakk i år kan du vel alltids rekke til neste jul...,og for all del, ein trimtur mellom kakeslaga skader aldeles ikkje!!

GOD JUL!

Starten,...av galskapen

«So det er du som liksom skal vere den spreke her?..........» 

Vel vi får vel kanskje ta det frå starten av :

Januar 2010, ryggen er krank kroppen er tung, og dagane er lange i vintermørket, eg har god tid....avisa vert studert rimeleg nøye, kaffi og avis er no ein brukbar start på dagen! Eg legg til merkes denne annonsa frå Åst, kanskje hadde nokre veker som dreng på Reindalsetra vore flott til sommaren?

Etter nokre dagar der tankane stadig streifar innom dette, så er søknad sendt. Det kan ikkje skade å søkje i alle fall!

Juni 2010, eg er spent og klar for 4-5 veker i Tafjordfjella, veit lite om kva som ventar, men andre har overlevd, så då går det nok bra med meg og...

"Kva har eg gløymt"? Tenkjer eg i det eg startar bilen, vel eg finn det nok ut etter kvart.

I Valldalen stoppar eg og plukkar opp ei frøken som også skal til seters, ho ser sprek ut og kjem frå Bærum. Vi er nok like spente begge to i det vi selar på sekkane og legg i veg frå parkeringsplassen. Ho har stor sekk, eg ser omtrent berre skoa og hårtustane der vi ruslar langs vatnet, kan dette gå bra opp dei bratte bakkane? Eg trudde eg var i brukbar form, men med gode 100kg og tung sekk , får eg fasiten rett i fleisen i det høgdemeterane sig på, eg slit med å halde følgje.

Oppmuntrande......

Eg bergar meg opp første kneika, heldigvis er Reindalsfossen stor, og ei lita turistpause vert berginga, neste bakke vert verre, sveitten silar og det skrik i lungene. Heldigvis er det fleire som slit i bakken, opp i bakken står dugnadsfolk og kvilar,...takk og pris. Ein ting er i alle fall sikkert, her må det trimmast!

Dagane på setra går sin gang, mykje å få orden på i starten, og treretters middag kvar kveld er vel ikkje gunstig i lengda, trimming? Neeee,..i morgon kanskje!

Søndag startar med flaggheising, fortsetter med brendsnut til lunsj og rjomegraut til middag, magen er vel meir som eit trommeskinn..., men det er då ho kjem, ho Ingvild.

Ein kveld eller to seinare sit vi på terrassen etter ein stauta middag, trim har det framleis vore lite av, men ho Ingvild er sprek, volleyballspelar og greier, ho ser litt overberande på meg og seier»So det er du som liksom skal vere den spreke her?..........»

Dagen etter hadde ho sprunge opp til ei gammal furu, på tid.

Då var det gjort, konkurranseinstinktet var tent......let the game begin!!

(Ho slo meg med 9 fattige sekund det året, men det skal aldri skje igjenn....)

Eg held oppe steamen ut over seinsommaren, og deltek som mosjonist i Skåla Opp, sjølve gromløpet av motbakkeløp i norge. Turen opp går fint, og eg får følelsen av å vere i form, denne herlege følelsen av at ein kan fortsette oppover sjølv om ein er gåen, sjeldan vare!

Eg er på toppen etter vel to timar, og på turen opp har ein ide teke form i tankane, ...kor mykje betre form kan eg koma i i løpet av tre år? På veg ned steinura har eg eigentleg bestemt meg, eg skal prøve!

I skrivande stund har eg begynt på siste året i planen, å bygge «motor « for motbakke tek tid, men forma er stadig stigande, timane med trening aukar sakte men sikkert......galskapen lenge leve!

Saudehornet rett opp,....ei blytung affære!

Eg hadde følelsen heile veka, forma var ikkje på topp,siste treningsturane hadde vore tunge, men eg hadde likevel trua. Nokre dagar med kvile og samling av overskot skulle nok gjere susen, vart det for mykje av det gode kanskje?

Det yrer av liv ved småbåthavna i Ørsta slike dagar, det er her starten går ifrå, så det er bokstaveleg tala frå "tareblad til tinderad" som arrangøren seier. Mosjonistane er godt i gang med turen oppover bakkane når eg knyter skoa og starter på oppvarminga, eg er framleis optimist for kroppen kjennest bra ut. Dei faste motbakketraverane er på plass, eit ekstra sterkt startfelt denne gongen då løpet inngår i norgescupen i motbakkeløp. Sjølv han godaste Kristen Skjeldal får nok tøff konkurranse denne gongen med heile norgeseliten på startstreken.

"Pang", som vanleg legg feltet avgarde i eit høgt tempo frå start, eg prøver å finne farta oppover gatene i sentrum, i det feltet når første motbakkane har tempoet roa seg, for bakkane i Ørsta er lange og bratte. Grusvegen går bratt oppover og eg kjenner etter kvart at kroppen ikkje er i toppslag, "off, dette vert ein tung tur" tenkjer eg, bakken vil ingen ende ta, og eg slit......

Meter for meter sig ein oppover, er vel fleire som kjenner det og vel? Eg prøver å halde jamn fart, noko eg er rimeleg god på, ligge heilt på grensa, tyne litt ekstra der ein kan. Vanlegvis brukar eg å passere folk oppover bakkane, denne gangen er det eg som vert passert.....vert fort negative tankar av slikt, og den mentale jobben er stor og tung.

Eg har vel venta på det, for dagsforma kan ikkje alltid klaffe, eit stykkje opp i bakkane tenkte eg "jammen godt det ikkje er på Skåla eg skal",

Det er vått og glatt oppover mot Saudehornet denne dagen, siste biten oppover steinura må ein passe seg litt,  steg for steg nærma toppen seg, eg har heldigvis sett utsikta før, for skodda er tett. Eg dreg på smilebandet i det målseglet kjem til syne, for eg har fått følelsen,på dei siste par hundre høgdemeterane har eg auka farta, forma har liksom "løsna" litt og eg har kunne trykke på oppover, kjekt med ei god avslutning om ikkje anna!

(Foto: Knotten)

På veg nedover bakkane er eg vel ikkje så veldig fornøgd, tida var vel grei nok, men det er så forferdeleg irriterande å ikkje få ut det ein er god for............

Plaga med høg dørstokk?

Kvifor gidd eg? Kvifor gidd eg gå over dørstokken og ut i regnet for å trene?

Har du vore på handletur og funne ut at storleiken på buksene ikkje er som før, at det er buksa som er mindre og ikkje du som er større?

Har du gått deg ein trimtur i ny og ne og vore trygg på at forma er god, men når motbakken kjem er det bråstopp og du pusta som ein kval?

Har du gøymt badevekta fordi ho må vere feil?

Eg har vore der, eg har handla større og større bukser, eg trudde forma var god, og badevekta kjøpte eg aldri nytt batteri til....

Har du komt heim frå arbeid og vore heilt tom, du berre sig ned i stolen og har lite overskot til noko som helst?

Eg har vore der,men ein dag var det nok, her må noko gjerast!

Treng du motivasjon sa du?

Ta turen ut på vaskerommet, fyll opp vaskebøtta med vatn, du kjenner ho er tung, ta med deg bøtta og gå tre gongar opp og ned trappa....du kjenne at pumpa må gå litt ekstra, og tenk så glad kroppen ville ha vorte om ein kunne sleppe å drage på desse 10 kiloa, kvar time, kvar dag eller veke,tenk så mykje lettare ryggen, hofta og knea ville jobbe!!

Og saken er at det skal ikkje så all verden til, du skal verken springe maraton eller springe på Skåla første veka, start roleg, ein tre kvarters gåtur to gonger i veka er ein kjempestart. Trikset er å finne rette intensiteten, mange let seg lure til å prate med trim kompisen heile vegen, og for all del, all aktivitet er bra, men du får mykje betre effekt om du periodevis går såpass at det er vanskeleg å halde praten i gong, greier du det er du godt på veg!!

Kroppen vår er skapt for rørsle, så om du kjenner litt verk etter første turane så er det nok

ikkje farleg, men kjensla av musklar som ikkje har vorte brukt på ei stund.

Så er vi einige då?

Det er vel berre å sette i gong?

Å gå å lure seg sjølv til å tru at forma er god,

at du kanskje skal prøve å trene litt meir til neste år er berre tull,

for det er faktisk DU som har ansvar for kroppen og helsa di,

det er DU som skal leve resten av livet med den eine kroppen du har fått tildelt,

og då er det faktisk DU SOM ER VINNAREN om kjem deg ut av stolen og over dørstokken!!!

( kanskje stille du som mosjonist på SKÅLA OPP i august neste år? )

Reindalseter...

Av ein eller annan grunn har eg ei slags dragning mot denne staden, i hjertet av Tafjordfjella, dette knutepunktet mellom øst og vest.....

Tunet på Reindalseter

Det er som regel stress og styr før ein kjem seg avgarde, men i det ein passerer brua i Tafjorden og tek til venstre oppover dalen, får ein godfølelsen, ein senkar skuldrane, det er liksom ikkje noko som hastar lenger.......

Denne helga var det innflyging av proviant og klargjering til opning som stod på planen, og ved Zakarias var gjengen i full gang med pakking av varer, viktig at rette varene kjem til rette hytta!

Kjem fuglen snart?

Fredagsmorgon er folket tidleg oppe, og veret ser bra ut, litt vindfullt,men skodda er i alle fall ikkje å sjå...så då med kaffi i koppen og god frukost i skrotten er vi klar!  

Medan vi ventar går vi ei ekstra runde, er alle vindu stengt? er alt laust sikra?

 Mange har vore med på dette før og veit kva som må gjerast.Lyden av den velkjente flapringa frå   helikopteret vekker folket,...vi er i gong!

Kva kjem no skal tru?

Akkurat der ja......

Returlast etter endt tjeneste..

Kortaste vegen inn...

Kaffipause mellom slaga!

Trangt på tunet, var det middagslukta dei kjente?

Uten mat og drikke.......

Det gjekk radig unna i år og, og det meste som var bestilt dukka opp og vart stua på sin rette plass, til og med den nye båten fekk ei testrunde på vatnet!

Eg må vel berre seia at det var litt fingje å reise ned i gjen etter kun nokre dagar på setra, då eg dei to foregående åra har hatt denne helga som starten på 4-5 vekers jobb her oppe , men sånn er no det. Eg vil i alle fall ynskje folket lykke til med sesongen!!

Geiranger frå fjord til fjell

Eg passerer skiltet som fortel at det er 3km til mål, legger og lår er stokk stive, kjem eg meg til mål?

Vel, vi får vel ta det frå starten av

Treninga har stort sett gått etter planen, og sjølv om kroppen ikkje har vore på topp siste veka var eg ved godt mot då eg sette kursen mot Geiranger fredag ettermiddag. Som toppidrettsutøvarar flest.... satsa eg på hotellovernatting for å vere godt forberedt til laurdag formiddag.

Eit og anna kjent fjes var ute i same ærend som meg då eg rusla ned for henting av startnummer, det låg liksom ei spent stemning i lufta, korleis vert været? Vil vinden stilne?

Kvelden vart kort, og etter at dommaren bles av England – Sverge var det god natt.

Det er vel heller sjeldan at eg et berre tre blingsar med ost og sylte når ein kan fråtse i eit velfylt frukostbord.....,men her må ein halde fokus! Etter eit par koppar god kaffi var det på tide å røre litt på kroppen, eg rusla eit stykke nedover vegen, og «PANG» der gjekk startskotet for dei ekstra galne, dei som først skal sykle til toppen for deretter delta i løpet. Eg heiar dei oppover eit lite stykke, er dei verkeleg klar over kva dei har begitt seg ut på?

Klokka tikkar sakte mot start, sekken med ekstra kle er levert til transporten,det yrar av liv rundt startområdet, eg prøvar å fokusere på meg sjølv, få inn nok veske og ei halv banan. Oppvarminga er eit kapittel for seg sjølv, mange spring så ein skulle tru dei spurta inn til mål, eg har tru på roleg oppvarming i dag, for du må liksom springe deg inn i løpet og finne di fart uansett, ikkje vits i å sløse med kreftene!

Rett før start samlast folket, og som vanleg har samtlege prata ned si eiga form, nesten så ein vert forundra om enkelte kjem til mål.., rart med det, men eg har ein bra følelse. Startskotet i Geiranger er det verkeleg smell i, ei hagle i kaliber 12 vekker flokken og løpet er i gang!

Sving etter sving går det oppover, start farta er alltid vanskeleg, eg roar meg litt og finn eit greit tempo, min løpskompis frå Gursken ligg like framom, han har litt rutine i dette løpet og er ein grei målestokk på farta.

Det går lett sjølv om det går oppover, eg slit litt med å roe nok ned, sidan eg ikkje har deltatt før er det vanskeleg å veta korleis ein skal disponere kreftene, «det er langt til toppen så ta det med ro», seier eg til meg sjølv.

På flata innover dalen ligg eg saman med Gurskingen og eit par til, beina kjennes bra, etter kvart ser ein vegen som slynger seg oppover fjellsida lenger framme,det er liksom no alvoret startar.

«Dette går no greit»seier eg til meg sjølv etter dei første svingane, men går det for fort? dei andre i gruppa heng ikkje med lenger, eg er litt betenkt på farta, man eg føler meg komfortabel og kjem til at det er berre å kjøre på, kan jo ikkje slakke av berre fordi dei andre ikkje held fylgje?

Det går jamnt og fint oppover og eg nærmar meg neste flate parti mot Djupvasshytta, men i det eg kjem opp på kanten og inn på det som skulle vere eit lettare parti, slår vinden imot meg samtidig som regndråpane tiltek, med kun kort shorts og korterma skjorte kjenner eg kulden, våt og kald kjenner eg effekta som hurtig nedkjøling har, armar og bein vert heilt stive,eg lengtar etter den langarma ulltrøya som ligg i sekken....

Steg for steg sig eg framover, heldigvis kan tometers brøytekantar gjere litt nytte som vindskjerm, omsider kjem Djuvasshytta til syne, det er berre 5 knallharde kilometer i gjen......

Oppover grusvegen går det seint, eg slit med å få beina skikkeleg i gang gjen etter kuldesjokket, eg slit og tenkjer» FOKUS, FOKUS, det er dette du har trent for i heile vinter og vår, det er no du må vise kva du er laga av....» Eg finn etter kvart ei rytme eg greier å halde, det går ikkje fort ,men det går. Det er alltid betre å ta gjen folk i staden for å bli tatt i gjen, i dag har eg passert ein heil del, ein svenske som hang på lenge før han takka for hjelpa, ein engelsktalande som klaga over låke leggar, ein romsdaling med krampe i eit lår, og ein del til, det er som på fjellet, alle snakkar med alle.

Eg passerer skiltet som fortel at det er 3km til mål, legger og lår er stokk stive, kjem eg meg til mål?

Det er slutt, slutt på farta i alle fall, eg er ikkje tom, eg har ikkje krampe, men fotan vill liksom ikkje lystre lenger, eg vil så gjerne få opp litt meir fart, men greier det ikkje, det går med krabbefart , kanskje hadde det gått fortare å gå, men eg nektar, eg SKAL springe heilt opp, og eg er sta, berre spør slekta!

500m skiltet er passert, ein liten nedoverbakke før spurten opp mot mål, det er rart å skulle prøve å springe nedover, føles ut som eit styltreløp, eg prøver å ta korte steg nedover for ikkje å få krampe, men i det siste motbakken startar smell det i låra, eg går nokre steg, det er 100meter til mål, "ein kan liksom ikkje kome gåande i mål" tenkjer eg, så eg bit tenna samen og spring i mål med stil!

På Dalsnibba er det snødrev, og kaldt, eg finn sekken med kle, de er ikkje enkelt å skifte klede på ein stiv og støl kropp, med stivfrosne fingrar. Heldigvis står bussen klar, det er berre å kome seg ombord å få gjen varmen.

Stemninga på bussen stig etter kvart som folket får varmen i seg, og tilbake ved start skin sola, resultata kjem på veggen, dei fleste er fornøgde, eg burde vere fornøgd, for å debutere med 2.07.19 er vel ikkje så verst, men eg irriterer meg over den dårlege avslutninga, kvifor ville ikkje beina meir?

På veg heimover oppover bakkane fundera eg på korleis eg skal trene for å halde siste kilometerane, i det eg passerer Djuvasshytta er det bortimot skyfri himmel og 12 VARME grader.......

Heldigvis berre eit år til neste gang!

( Forresten så vann eg eit kaffikrus !!)

http://www.frafjordtilfjell.com

(beklager mangel på bilder, men fokuset var liksom andre stader,...kanskje dukkar det opp noko etter kvart!)

Straks ny motbakke...!!

Tida går fort, snart er det berre timar i gjen, eg lurer på kvifor eg har rota meg bort i dette....å skulle springe frå Geirangerfjorden og heilt opp på Dalsnibba er og blir galskap. Men midt i galskapen gleder eg meg til utfordringa, sjølv om eg veit at det ligg an vel to seige timar med sjølvpining. Siste treninga er gjort, har tatt det roleg denne veka, det gjeld å samle mest muleg energi og overskudd,....sjåast vi på Dalsnibba kanskje?

http://www.frafjordtilfjell.com

Ei heilt vanleg trening...

Det er treningsdag i dag, eg sit i godstolen, har akkurat fått i meg middagen (vart noko enkelt i dag også), eg er trøytt, det er godt å slappe av etter ein travel arbeidsdag, kanskje hadde det vore lurt å droppa heile treninga i dag? Det frista litt, men nei,..det er vel noko som heiter treningsdisiplin er det ikkje?

Eg får i meg godt med drikke og knyter skoa. Det vert fjellrunda i dag, eg hadde eigentleg tenkt asfalttur, men ryggen er litt lei etter mykje tak arbeid siste tida, så då vert det ulent terreng.

Kroppen kjennes tung første biten opp mot Grøthornet, det er alltid sånn, eg er alltid tung å få i gang...er vel ingen ungdom lenger heller. Men det lysnar etter kvart, og ganske kjapt vil kroppen springe! Eg signerer i boka og kursar mot Svedahornet, dette er første testen, opp her er bakken lang og bratt, det kjennes i låra og eg tek skikkeleg i siste biten opp.

Vinden er kald på toppen, eg er glad eg tok vindjakka,..det er nok ingen varm sommarkveld sjølv om sola skin. No er det langstrekket innover fjellet mot Keipen, her er det berre å lange ut, det er herleg når kroppen fungerer og steget sitter. Ein slik tur gjer ikkje godt berre fysisk, det er også fantastisk mentalt....tankane flyg liksom, og på tur innover er det så ymse som dukkar opp,.. skal eg på løp laurdag? Nei, eg held meg til planen, korleis skal eg toppe forma inn mot Nibbeløpet? Kanskje burde eg bestille overnatting? Oj, lisjesystå har snart bursdag, skal tru kva eg skal finne på? Tankane går alltid innom Reindalsetra på slike turer, også i dag, berre ein månad til opning der no.

Plutseleg er eg på Keipen, eg signerer kjapt og krysser over mot Torsethornet, kroppen er verkeleg sprek i dag, men har eg opna for hardt? Over myrene har eg mold langt opp på leggen, var det ikkje han Estil som sprang så mykje i myr? Då er det heilt sikkert god trening! Ryggen opp mot toppen er tung og seig, kor longt opp greier eg å springe i dag? Eg tek til fornuften og går siste meterane, kan ikkje få syra endå.

Som mange ganger før undrar eg på kvifor det er så lite folk å sjå i dette flotte tur terrenget, dumt at det ikkje vert meir nytta, det hadde nok gjort godt for mange.....

Etter ein U-sving på Veten er det nokre meter tilbake før nedstigninga mot Nyksvatnet, eg kjenner det i låra, bremsene kokar og det er godt å sleppe laust på flata. Ut mot Lomskjønna er det seigt, mykje myr, dagens siste signering er i boks, no er det berre sjarmør etappen i gjen!

Kjenner eg begynner å gå tom, skulle hatt meg ein sånn drikkesekk kanskje? , krysser elva og gapahuken vert passert i godt driv, eg har faktisk litt å gi fortsatt, dette må da ha godt fort? Det er lett å verte lurt av fartsfølelsen,men i dag har eg trua.

Opp siste bakken gir eg det siste eg har, det er denne følelsen eg leiter etter, følelsen av at du berre kan skuffe på utan å bli full av mjølkesyre,..herleg!

Eg ser på klokka i det eg når asfalten, oj...har ho stoppa?

Nesten så eg ikkje trur det, solid ny pers!!

Av og til har ein slike dagar, måtte dei kome til rett tidspunkt ut over sommaren!

Ta deg ein tur du og, det gjer godt både for kropp og sjel.

Veten

Galskap?

Det er eksamens tid i Mai, også for meg, det er no treningsgrunnlaget som ein har lagt ned i haust,vinter og vår skal opp til eksamen. Pinseaftan er det nemleg tradisjonen tru Blåfelden Opp, eit av mange såkalla motbakkeløp som vert arrangert, dette er ekte, ekte motbakkeløp, det er ikkje spesielt langt eller spesielt høgt, men det er bratt, nesten 900 høgdemeter rett opp frå Syvdsbotnen.

Ein kjenner det på kroppen veka før, dei siste treningsturane prøver ein å vurdere forma, er kroppen lett? , er spensten på plass?, korleis er eigentleg forma i forhold tili fjor? Og kor mykje skal ein eigentleg trene siste veka? Ikkje rart ein er ein smule spent når dagen nærma seg.

Ein vaknar tidleg, kjenner litt spenning i kroppen, allereie på veg opp av senga kjenner du etter, ..korleis er dagsforma? Rastlaus går ein fram og tilbake på stovegolvet, har ein huska alt? Har ein ete nok og rett mat? Kva skal ein ha på seg? Av og til har ein mest lyst til å kutte ut heile greia, men nei, her er det berre å koma seg avgarde.

I det du set deg i bilen er du i gang, fokus.

Sola skin frå skyfri himmel i det eg svingar inn i Syvdsbotnen, det er varmt i sola, har eg huska solkrem? Det er mykje folk ute tidleg på ein laurdag,mange med fjellsko og sekk., allereie i det eg parkerer bilen kjenner du lukta, lukta av tigerbalsam.....yess, det er løpsdag!

Eg er alltid ute i god tid, men her har eg selskap av andre smånervøse sjeler, har sett dei fleste før, og på veg bort i sekretariatet er det dei vanlege frasene det går i,..»du er her ja»...fint ver,..korleis er forma? Det merkelege er at alle er i dårleg form, og ingen har spesielt god tru på eigne prestasjonar...,men sånn er det, og det er heilt vanleg prosedyre å snakka ned eiga form før løpet, det gjer nok eg og.

I sekretariatet sit blide folk som gir deg startnummer og sjekkar vekta på sekken, ja for i mange motbakke løp er du pålagt å ha med sekk på min 2,5kg. Dette for at folk skal huske/ ikkje vekk prioritere kle og mat. På veg mot bilen spør eg han Hjelmeseth, ja han Oddbjørn ja, korleis forma er?(som vanleg) « Den har vel sett betre dagar» seiar han og humrar.

Litt drikke og litt å tygge på, mine naboar på parkeringsplassen går rundt å skular på kvarandre, eg ser på klokka og tenkjer at denne gongen skal eg varme opp skikkeleg...he, varme opp før ein fjelltur liksom? Jepp, så gale er det! Kroppen kjennes grei ut på oppvarminga, det er mange som spring fram og tilbake, det nærmar seg start, speakeren annonserer 10 min til start, eg tek siste slurken av flaska og ruslar mot startstreken.

Tida er koma, er eg klar? Eg prøvar å roe heilt ned, går mentalt gjennom løypa, planen er enkel, halde i gjen litt til skogen er passert,..så er det berre å gi jernet.

«PANG» Feltet legg avgarde i høgt tempo, eg legg meg midt i feltet, dei første 800 meterane langs vegen går fort,..for fort? Eg er i tvil, dei første minutta opp bratta er spennande, korleis er eigentleg forma? Nokre møter veggen ganske kjapt, dei lærer kanskje til neste gong, tenker eg, eit stykkje opp i skogen har den lange rekka delt seg i grupper, eg held ganske lett dei framfør meg, skal eg gå forbi? Det er tidleg i løpet og eg er livredd for å opne for hardt, berre den farts aukinga som må til for å passere kan vere nok, men eg tek sjansen.

Halvvegs og beina fungerer bra, eg ligg å balanserer på syregrensa medan eg prøver å følgje mannen foran,..han verkar sprek, eg er på nippet til å sleppe fleire gongar, men så..der, han tok eit kvilesteg, han er faktisk gåen han og, ikkje søren om eg skal sleppe!

Siste biten opp langs ryggen er seig, det gjeld å ha fokus på neste steg, tenkje positivt og ignorere smerte.For dette er vel eigentleg sjølvpining?   Akkurat over høgste punktet får eg syra, låra er stive som tømmerstokkar når eg prøvar å auke farta inn mot mål, over siste snøbreen går beina i alle retningar...FOKUS no Oksavik,FOKUS!

Over siste kanten og målseglet er rett framfor meg, eg tek ut siste kreftene og spurtar i mål..YESS!!

Han sjølv ja,..  (bilde frå Kondis.no)

Og forma? Den var betre en forventa!!!!

På vegen ned bratta går tankane på neste treningsøkt.....GALSKAP? JEPP!!!!!!


http://www.kondis.no/therese-sjursen-med-ny-loeyperekord.5058546-127693.html