Eg ligg på sofaen ,ryggen verker, vert
fort lei av slikt.
Tenk om eg kunne springe ein tur, berre ta på skoa og la
beina gå, kjenne på pulsen, den kalde gode haustlufta, følelsen av at kroppen virka.
Det er slikt ein drøymer om når kroppen ikkje vil, ryggen kranglar og lestane
er umuleg å få på…
Det ordnar seg nok skal du sjå, eg har
vore der før, og kjenner vegen eg må gå, om eg berre er tålmodig nok. Det
er slik han er ryggen min, litt lunefull og tidvis småkranglete.
Årringane seier eg snart er 40,..eg skulle
vel ha lært leksa, sidan eg har vore der fleire gongar før, men , nei..,
styrketreninga har nok vore forsømd denne gongen og, eg er rett og slett avslørt.
Det er nok ofte sånn med fleire en meg, har kroppen funka bra ei stund, ja så
vert ein sløv på prioritering og dei viktige detaljane, for vi vil gjerne berre
springe i veg, la beine gjere jobben.
Så det ordnar seg nok,..for akkurat no
lengtar eg etter den gode følelsen av løpsglede!
(Flaks at eg har fiksa meg eigen sjukepleier.. ; )
(Flaks at eg har fiksa meg eigen sjukepleier.. ; )
