Regn, skodde og Blåfelden!

Eit år går fort, det er faktisk eit heilt år sida eg skreiv første innlegget på denne beskjedne bloggen, og sida dei første linjene handla om Blåfelden rett opp, ja så seier det seg vel sjølv kva dette innlegget skal handle om, ja du gjetta rett... Blåfelden Rett Opp 2013.

For to veker sidan var eg heilt sikker, det vert ikkje nokon Blåfelden på meg i år, kroppen var framleis ikkje i særleg godt slag så her gjaldt det å prøve å finne forma til Geiranger i midten av Juni. Men så, på den lange fjellrunda for ei veke sidan fekk eg for første gong på lenge følelsen, ja den der gode følelsen av trøkk i beina og ein kropp som hadde noko å gi, sjølv etter ein time med godt tempo hadde eg litt å gi i bakkane, klokka viste også at dette var omlag som tidene for eit år sidan. Det gjer fantastisk godt for motivasjonen å endeleg få ein peikepinn på at ein er på rett veg!

Blåfelden hadde eg no sett strek over, så her var fokuset på Geiranger og lange jamne asfaltbakkar, viktig å finne rette kombinasjonen av steglengde og frekvens, ei fart ein kan halde lenge. Men så, onsdagskvelden melder løpskompis Harald Svein, som også har vore plaga med skade og trøbbel i vinter at han vil stille, vil eg? Tja, ein vert no freista av slikt, og han seier at han tek det som ei god treningsøkt, hmm...det kan vel eg og? Ok, eg er med!

Å stille til start uten særleg forventningar til resultatet er rimeleg behageleg eigentleg, men der er rart med det, spenninga i kroppen og stemninga iblant deltakarane er akkurat som vanleg, ingen er i form og alle er skeptisk til korleis løypa er etter mykje nedbør....

Harald Svein og eg legg lista på 60 minutt, det bør vi vel greie? Ingen av oss har peiling på korleis forma eigentleg er, om litt får vi svar, for denne motbakken er dønn ærleg.

Eg leitar etter godfølelsen på oppvarminga,men finn den ikkje, kroppen verkar tung..,det luktar slit og nedtur lang veg, dårleg form, dårleg opplading og dårleg dagsform? Minutta før start har eg eit mentalt fokus, er ærleg med meg sjølv, dette vert eit blodslit, ein vil kjenne syra etter kort tid, det er smerteterskelen det kjem an på,..men det er slik eg likar det ,er det ikkje? Det er no akkurat dette eg trenar time etter time for å greie, det er no det gjeld! «PANG»

Sjølve løpet huskar ein ikkje så mykje av, det er fullt fokus på neste steg, halde avstanden til løparen framfor og prøve å kjenne på tempoet, kan eg auke tempoet? Greier eg å passere neste løpar utan å bikke over og gå på ein smell? For det er slik det er, du ligg heilt på syregrensa heile tida, og berre den lisje farts-auka, eller dei ekstra lange stega du må ta for å passere ein løpar kan vere nok til at du går rett i fella og vert stokk stiv.

Steg for steg....  (foto: Bjørn Skoge)

Vel, tilbake til løpet, det startar som vanleg i høgt tempo bort etter vegen, ingen vil vere den som kjem attast i køa når alle skal inn på ei smal rås, eg prøver å halde meg langt framme, men tempoet er i høgste laget og eg er no ein typisk «slow starter», ein får alltids brukt kreftene tenkjer eg, og finn min plass i rekka av løparar som smyg seg oppetter bjørkeskogen.

Over tregrensa er det berre å gi det ein har, eg registrerer at det er kjentfolk langs løypa, prøver meg på ein skvett cola,..men å drikke med 185 i puls er ikkje enkelt, eg ligg heilt på grensa og ser at Harald Svein ligg like bak, er usikkert på om det går fort nok. Siste biten inn mot mål er det berre å bite tenna saman, presse ut siste kreftene og passe på å ikkje snuble, eg kastar eit kjapt blikk på klokka i det eg spurtar i mål, er sikker på at eg ser feil og må sjå ei gong til..kan det vere sant? Berre nokre få sekund frå pers?

Harald Svein kjem i mål eit knapt minutt etter med solid ny pers!

Eg går berre rundt å smiler, eit skikkeleg blodslit, men det er slik eg likar det er det ikkje?

Det er to muntre karar som tuslar letta nedover råsa i duskregnet........

( og så er det berre to veker til Nibbeløpet i Geiranger!)