Svette smil i Monte Gordo

”Kom ihåg , det här är LG buss…” Ei klar svensk stemme, ein klar beskjed, ein forventningsfull stemning, det regnar…, bussen snirklar seg oppover den portugisiske landsbygda, oppover dalen, lenger og lenger vekk frå havet, stranda og hotellet. Det er tid for langtur, den berømte eller var det berykta den var… fjelløkta.

Ok, du er ikkje med? Eg har tenkt på det mange gangar, tenk om eg, ein skarve hobbymosjonist, kunne få kjenne på følelsen, gjere som toppgutta, reise på treningsleir, ha fokus på trening, mat og restitusjon.. Ein dag eg blader meg gjennom Kondis, dukkar tanken opp i gjenn, eg greier ikkje å gå forbi annonsen, den lokkar, med skrifta ”Bli med Kondis på treningstur til Portugal” skal eg ta sjansen? Jau, eg har verkeleg lyst, men eg får sove på det.

Neste morgon har eg slått det frå meg, eg er no berre ein hobbymosjonist, eg har alt eg treng av både veg og sti,..nei, detta er nok for dei som er meir proffe en meg.

10 timar seinare, tunge løpssteg, kuling frå sørvest, regnet piskar i ansiktet, det er mørkt, vått og kaldt, i det sludden legg seg på augebryna er eg sikker, JA, eg tek sjansen, eg vil kjenne på følelsen!

Regnbya lettar, bussen stoppar og folket strøymar ut, nokon hit og nokon dit, på med jakke, av med jakke, korleis kjennes forma ut? Og kva distanse skal eg prøve meg på? Vi kan velje mellom ei runde på 10 eller 14km, og dei tøffe spring vist heile vegen tilbake til hotellet…….. Vel, forma kjennes bra, ja bortsett frå noko rusk i låra, eg har kjent det nokre dagar, prisen å betale for ein time med styrketrening, eller X-Body Fit som det heiter her nede. Eg går for lengste runda, det er då ikkje så langt? Første minutta går det bratt nedover, gjennom bebyggelsen, og ut i landskapet, hundar som bjeffar, appelsiner heng på trea, nokre høns klager høglytt….artig og bittelitt eksotisk. Tommy likar vist same tempoet som eg, for vi ender ofte opp ved sidan av kvarandre, eg likar det, for Tommy har roa, han er rutinert, han var her i fjor og. Det er liksom noko anna dette, det er ikkje som heime, bakken er brun, vegetasjonen er annleis, lukta er nesten litt søtleg. Eg smiler, kjenner beina går av seg sjølv, kjenner det liksom på kroppen, følelsen av løpsglede.

Det er nesten så eg trur at løperar er ekstra glade mennesker, svanskane også…. ; ) for rusler du ein tur gjennom lobbyen på hotellet, ja, så er det smil og latter, og alltid nokon å slå av ein prat med. Eg synest det er stas, med denne gjengen treng ein ikkje vere spesielt god på ”small talk”, historie, eller kunst…., for her kan du alltids berre spørje korleis beina er, så er praten i gong!

Tommy er sprek, han skal springe heim til hotellet. Eg har lyst, og innerst inne har eg vel bestemt meg, men siste biten av fjellrunda gjer meg litt betenkt. Det gjekk litt småtungt og eg kjenner det litt i låret og lysken, skal eg ta sjansen? Litt tøying, ei boks cola og litt mat hjelper på, bussen kan eg ta ein annan dag.
Eg koser meg i gruppa, legg meg bak Janicke og Tommy, stega ruller lett. Det er noko med desse to, turleder og ”lettbent”blogger Janicke og ”soft touch” Tommy med eit løpssteg så lett at han så vidt er i bakken,.. dei gir meg ekstra energi.
Det er ein lang bakke før første pitstop, eg kjenner meg bra, mange vil gå bakken for å spare litt krefter, eg likar no bakkar, så eg fortsetter litt til. Skal eg jogge heilt opp? Kanskje ikkje så lurt sidan så mange går,..men så kjem Tim, sjølvaste Kondispresidenten, han likar vist bakkar han og, å gå er plutseleg ikkje eit alternativ. Eg har lest Kondis i mange år, også ledaren, den skriv Tim. Så sig vi oppover då, side ved side, eg og presidenten.

Desse stoppa er noko for seg sjølv, nokre lokale stamkundar sit rundt eit bord, dei undrast vel på kva dette er for tull, men så er det vel ikkje kvar dag det er invasjon frå Skandinavia heller…. Men du verden, litt drikke og ein brødbit gir ny styrke i kroppen, litt bøy og tøy, og flokken er klar. Eg kjenner det litt, det er tungt å kome i gong etter stoppen, men kan dei, ja så kan vel eg og? Steg for steg, kilometer etter kilometer, eg prøver å nyte det, hadde det no ikkje vore for desse greiene i låra, ja så hadde det nesten vore lett. Oppover bakke, nedover bakke, i jamt sig nedover bygda, ein bil, eit tre, eit hus med kjøkkenhage, ein hund som bjeffar, naturen glir forbi.

Siste strekket og målet i sikte, dette må då gå bra? Gruppa er mindre, tempoet jamt, oppmuntrande ord blir veksla, snart glir vi inn i kjent terreng, ein bakke vi har testa før, ei rundkjøring og opp ein veg, følelsen er god, eg henger med, snart er det siste bakke. Låra er sure, leggen litt vrang, men det skulle berre mangle, opp siste bakken og rundt ein sving, vi er klare for parade.

Eg kan like godt seie det først som sist, eg har hatt ei kjempeveke. Eit supert opplegg, og ikkje berre springing må du tru, nei her var det tøying og styrke, yoga og core, stavgang og afrodans. Eg var litt spent, eg kjente no ingen, eg ein hobbymosjonist frå Møre, men dei var jo som meg og deg, heilt vanlege menneske som liker å trene, sveitte og kjenne på behaget etter ei treningsøkt. Det er vist iblant desse eg høyrer til, kjenner meg heime. Det berikande fellesskapet, dei gode smila, likskap uansett nivå, gode historier rundt middagsbordet, ja, det gir meirsmak her og no.

Så tusen takk til Kondis og Springtime for eit proft opplegg, til TSM for mange gode økter.

Eg ser for meg ein roleg tur ned den lange gågata og bort til hotellet, eg er trøtt, beina er stive, glad det snart er over. Det er lettbeint, soft touch, og meg, side ved side… farten aukar, eg ser på dei andre, dei ser rett fram, mot målet. Det skjer noko når ein løpar ser målet, spesielt om ein har nokon på sidan av seg, då gir ein seg ikkje. Så det skjer altså,..etter over 40 kilometer langs vegen, med målet i sikte, side ved side i ein durabeleg langspurt. Dei er kvikke, eg prøver å henge på, dette kan vel ikkje gå? Farta er stor, eg gir det eg har, vil ikkje hamne bak, opp på sida, eit siste gir, i mål vi jublar i lag. Løpsrus…

Takk til den fantastiske norske gjengen, Springtime, Kondis og Monte Gordo, og ein liten ekstra takk til Soft touch og Lettbent for godt lag vel 150 herlege kilometer!

Vi sjåast : )